12/04/2004
Μεταξύ μας, δεν ήμουν σε τρελή όρεξη για λάιβ εκείνη τη σεζόν. Η μπάλα της σπιτογατοκεφιάς πήρε, δυστυχώς, και τον Nick Cave. Ένας καλλιτέχνης για τον οποίο άλλωστε τρέφει ρισπέκτ - έστω και κάπως ασαφές ενίοτε - μεγάλο ποσοστό ανθρώπων οι οποίοι έκαναν το coming of age τους με ποπ και ροκ τραγούδια και ιστορίες. Σάββατο απόγευμα ξαπλωμένος στον καναπέ, λιγάκι βαριεστημένος, αποφασίζω να αναβάλλω για λίγο, ένα ημίχρονο ποδοσφαιρικού αγώνα λίγο, την αναχώρηση μου για το Ελληνικό ώστε να παρακολουθήσω το Ολυμπιακός – Παναθηναικός - το οποίο, για την ιστορία, έληξε 1-0 με γκολ-φάουλ του Ριβάλντο. Ποιός να το φανταζόταν ότι ο ταξιτζής θα μας παρατούσε στη μέση του πουθενά, θα χρειαζόταν να περπατήσουμε αρκετή ώρα ώστε να βρούμε άλλο ταξί το οποίο θα μας αποβίβαζε πλέον κοντά στο κλειστό γυμναστήριο του Ελληνικού με αποτέλεσμα να εισέλθουμε στο γήπεδο αφότου ο Cave είχε ήδη τραγουδήσει τα πρώτα 8 από τα 19 σύνολο τραγούδια εκείνης της βραδιάς;
Όπως και να ‘χει,με απόσταση 13 χρόνων πλέον, μου αρκεί που έδωσα το παρόν έστω και για μια ντουζίνα τραγούδια και πήρα μια γεύση από το μουσικό κόσμο του Cave – ούτως ή άλλως, ομολογώ πως δε ξετρελάθηκα με το τελευταίο άλμπουμ του χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε μπαίνω σε πειρασμό να πάω στο λάιβ του το Νοέμβριο.
Κατηγορία λάιβ: μια μέρα θα πάρω το αίμα μου πίσω.
Μεταξύ μας, δεν ήμουν σε τρελή όρεξη για λάιβ εκείνη τη σεζόν. Η μπάλα της σπιτογατοκεφιάς πήρε, δυστυχώς, και τον Nick Cave. Ένας καλλιτέχνης για τον οποίο άλλωστε τρέφει ρισπέκτ - έστω και κάπως ασαφές ενίοτε - μεγάλο ποσοστό ανθρώπων οι οποίοι έκαναν το coming of age τους με ποπ και ροκ τραγούδια και ιστορίες. Σάββατο απόγευμα ξαπλωμένος στον καναπέ, λιγάκι βαριεστημένος, αποφασίζω να αναβάλλω για λίγο, ένα ημίχρονο ποδοσφαιρικού αγώνα λίγο, την αναχώρηση μου για το Ελληνικό ώστε να παρακολουθήσω το Ολυμπιακός – Παναθηναικός - το οποίο, για την ιστορία, έληξε 1-0 με γκολ-φάουλ του Ριβάλντο. Ποιός να το φανταζόταν ότι ο ταξιτζής θα μας παρατούσε στη μέση του πουθενά, θα χρειαζόταν να περπατήσουμε αρκετή ώρα ώστε να βρούμε άλλο ταξί το οποίο θα μας αποβίβαζε πλέον κοντά στο κλειστό γυμναστήριο του Ελληνικού με αποτέλεσμα να εισέλθουμε στο γήπεδο αφότου ο Cave είχε ήδη τραγουδήσει τα πρώτα 8 από τα 19 σύνολο τραγούδια εκείνης της βραδιάς;
Όπως και να ‘χει,με απόσταση 13 χρόνων πλέον, μου αρκεί που έδωσα το παρόν έστω και για μια ντουζίνα τραγούδια και πήρα μια γεύση από το μουσικό κόσμο του Cave – ούτως ή άλλως, ομολογώ πως δε ξετρελάθηκα με το τελευταίο άλμπουμ του χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε μπαίνω σε πειρασμό να πάω στο λάιβ του το Νοέμβριο.
Κατηγορία λάιβ: μια μέρα θα πάρω το αίμα μου πίσω.
No comments:
Post a Comment