13/04/2000
Στα 90ς μεγαλώσαμε με MTV αλλά οφείλω να ομολογήσω πως στον ορίζοντα υπήρχε και το Jammin. Το βίντεο έπαιρνε φωτιά, πατούσα το κόκκινο κουμπί REC στο τηλεκοντρόλ δηλαδή, κάθε φορά που οι χοντρούληδες της ΕΡΤ3 παρουσιάζαν σύντομα βίντεο από λάιβ που γινόντουσαν στην Ελλάδα. (Διάβασα κάποτε πως οι βιντεοκασέτες έχουν 20 χρόνια ζωής – ελπίζω να είναι ένα χονδροειδές ψέμα γιατί αυτό σημαίνει πως το αρχείο μου κοντεύει να λήξει.) Το καθημερινό μου ραντεβού με την ροκ εκπομπή στην ΕΡΤ3 έφερε και τα ανάλογα αποτελέσματα. Η συμπαθής φιγούρα του ενός εκ των παρουσιαστών, του Στάθη ‘easy’ Παναγιωτόπουλου, ενός εκ των φανατικότερων φαν των Deep Purple παγκοσμίως, έφερε ντόμινο εξελίξεων στην προσωπική μου ζωή. Κοντολογίς, προσπάθησα να βάλω, κάπως με το ζόρι, μια hard rock σφήνα στα ακούσματα μου. Αγόρασα λοιπόν μισό κάρο cd’s των Deep Purple (τα τρία πρώτα άλμπουμ τους σε ειδική χαρτονένια συσκευασία κατέληξαν στον Ορέστη έπειτα από καμιά δεκαριά χρόνια). Γενικώς, το πάλεψα. Εις μάτην, οι Ramones στη δευτέρα Λυκείου τα πήραν όλα αμπάριζα. Το λάιβ των παλιοροκάδων στην Αθήνα όμως δε θα το έχανα, δεν υπήρχε λόγος να μην πας σε κάποιο λάιβ όταν υπήρχε έστω και η παραμικρή σχέση με ένα συγκρότημα.
Εν τέλει, όπως η σχέση μου με τους Deep Purple είχε άδοξο τέλος, έτσι συνέβη και με το λάιβ - τελείωσε για εμένα πριν καλά καλά αρχίσει:
σαρδελοποίηση = ο serial killer των λάιβ.
Στα 90ς μεγαλώσαμε με MTV αλλά οφείλω να ομολογήσω πως στον ορίζοντα υπήρχε και το Jammin. Το βίντεο έπαιρνε φωτιά, πατούσα το κόκκινο κουμπί REC στο τηλεκοντρόλ δηλαδή, κάθε φορά που οι χοντρούληδες της ΕΡΤ3 παρουσιάζαν σύντομα βίντεο από λάιβ που γινόντουσαν στην Ελλάδα. (Διάβασα κάποτε πως οι βιντεοκασέτες έχουν 20 χρόνια ζωής – ελπίζω να είναι ένα χονδροειδές ψέμα γιατί αυτό σημαίνει πως το αρχείο μου κοντεύει να λήξει.) Το καθημερινό μου ραντεβού με την ροκ εκπομπή στην ΕΡΤ3 έφερε και τα ανάλογα αποτελέσματα. Η συμπαθής φιγούρα του ενός εκ των παρουσιαστών, του Στάθη ‘easy’ Παναγιωτόπουλου, ενός εκ των φανατικότερων φαν των Deep Purple παγκοσμίως, έφερε ντόμινο εξελίξεων στην προσωπική μου ζωή. Κοντολογίς, προσπάθησα να βάλω, κάπως με το ζόρι, μια hard rock σφήνα στα ακούσματα μου. Αγόρασα λοιπόν μισό κάρο cd’s των Deep Purple (τα τρία πρώτα άλμπουμ τους σε ειδική χαρτονένια συσκευασία κατέληξαν στον Ορέστη έπειτα από καμιά δεκαριά χρόνια). Γενικώς, το πάλεψα. Εις μάτην, οι Ramones στη δευτέρα Λυκείου τα πήραν όλα αμπάριζα. Το λάιβ των παλιοροκάδων στην Αθήνα όμως δε θα το έχανα, δεν υπήρχε λόγος να μην πας σε κάποιο λάιβ όταν υπήρχε έστω και η παραμικρή σχέση με ένα συγκρότημα.
Εν τέλει, όπως η σχέση μου με τους Deep Purple είχε άδοξο τέλος, έτσι συνέβη και με το λάιβ - τελείωσε για εμένα πριν καλά καλά αρχίσει:
σαρδελοποίηση = ο serial killer των λάιβ.
No comments:
Post a Comment