16/09/1998
Όταν βρίσκεσαι στο ΟΑΚΑ για να δεις τους Rolling Stones και είσαι μόλις 17 χρονών τότε όλα βαίνουν καλώς ακόμα κι αν ο Mick Jagger έχει ρυτιδιάσει και τα χείλη του σε τίποτα δε θυμίζουν το σούπερ σέξυ αγόρι που κάποτε τραγουδούσε την συμπάθεια του για το διάβολο. Όταν μάλιστα άφησε τη σκηνή και περπάτησε ανάμεσα μας πάνω στη ράμπα που είχε στηθεί, μεταξύ των χεριών που έτειναν προς τη μεριά του προσπαθώντας δήθεν να τον αγγίξουν, ακολουθώντας την τελετουργία ενός ροκ λάιβ, απλώθηκε και το δικό μου – με υψωμένο όμως το μεσαίο δάχτυλο του χεριού μου. Δεν του κρατούσα κακία του Mick που δε διέλυσε το συγκρότημα τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν –ήταν μάλλον ο εφηβικός τρόπος να χαιρετήσεις κάποιον στα πλαίσια μιας ροκ συναυλίας.
Νομίζω πως εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ έκανα ένα από τα πρώτα προτζέξιον της φοιτητικής μου ζωής η οποία ήμουν σίγουρος ότι θα συμπεριελάμβανε περισσότερα άτομα τα οποία θα γνώριζαν τους Ramones καθότι στην τάξη μου μόνο εγώ και ένας συμμαθητής μου τους εκτιμούσαν αν και εκείνος προτιμούσε ξεκάθαρα τους Bad Religion καθότι πολιτικοποιημένος (κνίτης). Ήταν αυτός ο τυχεράκιας ο οποίος κονόμησε ένα ολόκληρο (και όχι πετσοκομμένο σαν το εικονιζόμενο δικό μου) εισιτήριο της συναυλίας των Stones, προσφορά της καθηγήτριας της κοινωνιολογίας η οποία αφού πρώτα ρώτησε τη τάξη ποιος παρευρέθηκε το προηγούμενο βράδυ στην συναυλία (δύο μαθητές σε σύνολο δεκαεννέα), κατόπιν προθυμοποιήθηκε να προσφέρει το άθικτο εισιτήριο της σε έναν από τους δύο ροκ μαθητές της. Μέχρι να σκεφθώ την πιθανότητα να δεχθώ την προσφορά της, ο συμμαθητής μου κρατούσε ήδη σφιχτά το μαγικό χαρτάκι στα χέρια του. Ελπίζω τουλάχιστον να μην το πέταξε.
Όταν βρίσκεσαι στο ΟΑΚΑ για να δεις τους Rolling Stones και είσαι μόλις 17 χρονών τότε όλα βαίνουν καλώς ακόμα κι αν ο Mick Jagger έχει ρυτιδιάσει και τα χείλη του σε τίποτα δε θυμίζουν το σούπερ σέξυ αγόρι που κάποτε τραγουδούσε την συμπάθεια του για το διάβολο. Όταν μάλιστα άφησε τη σκηνή και περπάτησε ανάμεσα μας πάνω στη ράμπα που είχε στηθεί, μεταξύ των χεριών που έτειναν προς τη μεριά του προσπαθώντας δήθεν να τον αγγίξουν, ακολουθώντας την τελετουργία ενός ροκ λάιβ, απλώθηκε και το δικό μου – με υψωμένο όμως το μεσαίο δάχτυλο του χεριού μου. Δεν του κρατούσα κακία του Mick που δε διέλυσε το συγκρότημα τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν –ήταν μάλλον ο εφηβικός τρόπος να χαιρετήσεις κάποιον στα πλαίσια μιας ροκ συναυλίας.
Νομίζω πως εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ έκανα ένα από τα πρώτα προτζέξιον της φοιτητικής μου ζωής η οποία ήμουν σίγουρος ότι θα συμπεριελάμβανε περισσότερα άτομα τα οποία θα γνώριζαν τους Ramones καθότι στην τάξη μου μόνο εγώ και ένας συμμαθητής μου τους εκτιμούσαν αν και εκείνος προτιμούσε ξεκάθαρα τους Bad Religion καθότι πολιτικοποιημένος (κνίτης). Ήταν αυτός ο τυχεράκιας ο οποίος κονόμησε ένα ολόκληρο (και όχι πετσοκομμένο σαν το εικονιζόμενο δικό μου) εισιτήριο της συναυλίας των Stones, προσφορά της καθηγήτριας της κοινωνιολογίας η οποία αφού πρώτα ρώτησε τη τάξη ποιος παρευρέθηκε το προηγούμενο βράδυ στην συναυλία (δύο μαθητές σε σύνολο δεκαεννέα), κατόπιν προθυμοποιήθηκε να προσφέρει το άθικτο εισιτήριο της σε έναν από τους δύο ροκ μαθητές της. Μέχρι να σκεφθώ την πιθανότητα να δεχθώ την προσφορά της, ο συμμαθητής μου κρατούσε ήδη σφιχτά το μαγικό χαρτάκι στα χέρια του. Ελπίζω τουλάχιστον να μην το πέταξε.
No comments:
Post a Comment