01/12/2002
Λίγα χρόνια έπειτα από την εξαφάνιση του Richie (άλυτο μυστήριο έως και σήμερα), οι Manic Street Preachers ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου Βρετανικά συγκροτήματα. Ελαφρά εκτός μόδας το 2002, και χωρίς πολλούς πολλούς φαν στην Ελλάδα, η συναυλία των Manics θα ήταν ιδανική εμπειρία αν... δεν είχε εξαφανιστεί ο Richie. Η ένταση και το πάθος που έβγαινε στους πρώτους δίσκους τους είχε χαθεί διά παντός με αποτέλεσμα οι επόμενοι δίσκοι τους, αλλά και το λάιβ το οποίο παρακολούθησα, να εκπέμπουν σε άλλη συχνότητα, μια συχνότητα η οποία ενίοτε ακούγοταν νερόβραστη στ’ αυτιά μου. Τα περισσότερα αγαπημένα μου χιτάκια ήταν εκεί – η ήπια μελαγχολία της μπάντας όμως τα απογύμνωνε.
No comments:
Post a Comment