14/02/2009
Δύο μήνες μετά την πρώτη μου παρουσία δε θα μπορούσα να μην επιστρέψω στο τόπο όπου ενίοτε προσεύχονται νεόκοποι πιστοί του Αυτοκράτορα της Αιθιοπίας, καθότι άλλωστε μετά από 6 μήνες διαμονής στο Amsterdam είχα ήδη καταλάβει πως τα ρέγκε πάρτυ στην άκρη της πόλης, πέρα από τη θάλασσα, ήταν με διαφορά ότι πιο underground είχε να προσφέρει το Άμστερνταμ (που δεν είχε σχεδόν καθόλου underground να προσφέρει – όταν βρέθηκα στο Amsterdam, τα ‘80s ήταν μακρινή ανάμνηση, πόσο μάλλον τα ‘60s).
Μπορεί να μη χιόνιζε εκείνο το βράδυ στην πόλη, είχε όμως πέσει παγωνιά. Σε κάποιο σημείο στην ταράτσα της αποθήκης μάλιστα είχε σχηματιστεί μια μεγάλη επιφάνεια πάγου - η απόκοσμη ομορφιά του μου τράβηξε την προσοχή. Πάνω σε ένα κομμάτι πάγο ένοιωσα να αντανακλάται μαγευτικά η αρμονία της φύσης. Τότε, δε ξέρω πως μου ‘ρθε και έριξα μια μπουνιά σχηματίζοντας μια μεγάλη ρωγμή στην παγωμένη επιφάνεια. Ξέρω πως μου ‘ρθε και έδωσα μπουνιά στον πάγο διαταράσσοντας - χωρίς κανέναν προφανή λόγο - την τελειότητα της φύσης: η κωμωδία της ενηλικίωσης πρέπει να εμποτίζεται με μικρές, ή μεγάλες, ανάλογα το στομάχι του καθενός, δόσεις δράματος, να διαταράσσεται από σύντομα καλοκαίρια αναρχίας και μελαγχολικούς ερωτοχτυπημένους χειμώνες.
Χορέψαμε μέχρι τις 05:00 το πρωί. Το λεωφορείο της επιστροφής ξεκινούσε στις 05:30, ήταν περίπου μισή ώρα περπάτημα. Στον πηγαιμό, δύο έφηβοι σε ποδήλατο θα μας ακούσουν να μιλάμε στα αγγλικά και θα μας πουν φακ γιου - who cares σκεφτήκαμε ομαδικά.
No comments:
Post a Comment