22/09/2012
Ανυπομονούσα να δω λάιβ τον Leonard Cohen – δεν το λες και λίγο που ενώ πλησίαζε τα ογδόντα η φωνή του ήταν σούπερ, είναι γνωστό άλλωστε πως ο Dylan δεν τραγουδάει στις συναυλίες του εδώ και κάμποσα χρόνια, ο Bono ήδη από το 2001 δεν το ‘χε και ας μη μιλήσουμε καλύτερα για τον Ozzy. Το λάιβ έλαβε χώρα μπροστά από το παλάτι του Λαού made in Τσαουσέσκου όπου βρίσκεται μια μεγάλη άπλα. Ολόκληρος ο χώρος μπροστά από την σκηνή είχε καταληφθεί από καρέκλες – οι όρθιοι θα στέκονταν πίσω από ένα κιγκλίδωμα αρκετά, έως πολύ εδώ που τα λέμε, μακριά από τη σκηνή. Οι ντόπιοι το είχαν μυριστεί το κόλπο – εξού και το sold out στο χώρο των καθήμενων. Όσο για την πίστα των ορθίων, πρέπει να είμασταν όλοι κι όλοι καμιά εκατοστή νοματαίοι σε ένα χώρο που χωρούσε χιλιάδες. Ο καλός Θεός των τροβαδούρων όμως έκανε την εμφάνιση του περίπου στα μισά του λάιβ όταν ένας κύριος μας έδωσε στο χέρι τα εισιτήρια εκείνου και της παρέας του – είμασταν πλέον μέσα, βρήκαμε αμέσως καρεκλάκι, η μπύρα στο κλασικό διαφανές φεστιβαλικό πλαστικό ποτηράκι κόστιζε γύρω στο 1,5 ευρώ και ξάφνου ο Leonard ξεκίνησε να ονειρεύεται επί σκηνής πως πρώτα καταλάμβάνει το Μανχάταν κι έπειτα το Βερολίνο.
Περιττό να πω πως τ’ ονειρεύτηκα και εγώ μαζί του.
Ανυπομονούσα να δω λάιβ τον Leonard Cohen – δεν το λες και λίγο που ενώ πλησίαζε τα ογδόντα η φωνή του ήταν σούπερ, είναι γνωστό άλλωστε πως ο Dylan δεν τραγουδάει στις συναυλίες του εδώ και κάμποσα χρόνια, ο Bono ήδη από το 2001 δεν το ‘χε και ας μη μιλήσουμε καλύτερα για τον Ozzy. Το λάιβ έλαβε χώρα μπροστά από το παλάτι του Λαού made in Τσαουσέσκου όπου βρίσκεται μια μεγάλη άπλα. Ολόκληρος ο χώρος μπροστά από την σκηνή είχε καταληφθεί από καρέκλες – οι όρθιοι θα στέκονταν πίσω από ένα κιγκλίδωμα αρκετά, έως πολύ εδώ που τα λέμε, μακριά από τη σκηνή. Οι ντόπιοι το είχαν μυριστεί το κόλπο – εξού και το sold out στο χώρο των καθήμενων. Όσο για την πίστα των ορθίων, πρέπει να είμασταν όλοι κι όλοι καμιά εκατοστή νοματαίοι σε ένα χώρο που χωρούσε χιλιάδες. Ο καλός Θεός των τροβαδούρων όμως έκανε την εμφάνιση του περίπου στα μισά του λάιβ όταν ένας κύριος μας έδωσε στο χέρι τα εισιτήρια εκείνου και της παρέας του – είμασταν πλέον μέσα, βρήκαμε αμέσως καρεκλάκι, η μπύρα στο κλασικό διαφανές φεστιβαλικό πλαστικό ποτηράκι κόστιζε γύρω στο 1,5 ευρώ και ξάφνου ο Leonard ξεκίνησε να ονειρεύεται επί σκηνής πως πρώτα καταλάμβάνει το Μανχάταν κι έπειτα το Βερολίνο.
Περιττό να πω πως τ’ ονειρεύτηκα και εγώ μαζί του.
No comments:
Post a Comment