29/07/2001
Καλά, έπρεπε στ’ αλήθεια να στηθούμε έξω από το αρχαιοελληνικού στυλ αμφιθέατρο Waldbühne του Βερολίνου εννιά ώρες νωρίτερα από την προγραμματισμένη έναρξη του λάιβ; Όχι βέβαια, αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό σε ορκισμένους φαν των U2! Εκείνο τον καιρό βλέπετε, αν ήθελες να είσαι στο pitch, όπως αρμόζει σε κάθε φαν που σέβεται τον εαυτό του, δεν έπρεπε να σκάσεις περισσότερα φράγκα αλλά να στάξεις ιδρώτα (και να χαραμίσεις μία μέρα απ' το ταξίδι σου στο Βερολίνο). Δώδεκα το μεσημέρι είμασταν απ’ έξω μαζεμένοι περίπου 50-60 άνθρωποι. Στις 14:00 έριξε χαλάζι για περίπου είκοσι λεπτά. Έπειτα ψιλόβροχο. Ευτυχώς έπαιξε ένα μεγάλο πλαστικό κάλυμμα πάνω από τα κεφάλια μας το οποίο βέβαια έπρεπε να κρατάμε με υψωμένα τα χέρια μιας – κάθε παραστράτημα και ένα κρύο ντους. Γύρω στις 15:00 φάγαμε μπισκότα και μπάρες δημητριακών. Στο αμφιθέατρο μπήκαμε κατά τις 17:30, φάγαμε σάντουιτς. Όταν πια ξεκίνησε το λάιβ ήμουν ήδη σχετικά κουρασμένος, χώρια που στο pitch, προς μεγάλη μου απογοήτευση, ο κόσμος ήταν υπερβολικά αραιός. Οι Γερμανοί διοργανωτές νόμιζαν πως μας αντάμειψαν για την υπομονή μας με άνεση κίνησης στο χώρο – εγώ πάλι ονειρευόμουν ιδρώτα, ελαφρύ στριμωξίδι, τρίψιμο σωμάτων με διαθέσιμους αγνώστους, τέτοια όμορφα πράγματα. Η φωνή του Bono είχε ήδη χαλάσει, η αφιέρωση του όμως στον προσφάτως αποθανόντα Joey Ramone μας ανατρίχιασε.
Overall, it was a beautiful day.
Καλά, έπρεπε στ’ αλήθεια να στηθούμε έξω από το αρχαιοελληνικού στυλ αμφιθέατρο Waldbühne του Βερολίνου εννιά ώρες νωρίτερα από την προγραμματισμένη έναρξη του λάιβ; Όχι βέβαια, αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό σε ορκισμένους φαν των U2! Εκείνο τον καιρό βλέπετε, αν ήθελες να είσαι στο pitch, όπως αρμόζει σε κάθε φαν που σέβεται τον εαυτό του, δεν έπρεπε να σκάσεις περισσότερα φράγκα αλλά να στάξεις ιδρώτα (και να χαραμίσεις μία μέρα απ' το ταξίδι σου στο Βερολίνο). Δώδεκα το μεσημέρι είμασταν απ’ έξω μαζεμένοι περίπου 50-60 άνθρωποι. Στις 14:00 έριξε χαλάζι για περίπου είκοσι λεπτά. Έπειτα ψιλόβροχο. Ευτυχώς έπαιξε ένα μεγάλο πλαστικό κάλυμμα πάνω από τα κεφάλια μας το οποίο βέβαια έπρεπε να κρατάμε με υψωμένα τα χέρια μιας – κάθε παραστράτημα και ένα κρύο ντους. Γύρω στις 15:00 φάγαμε μπισκότα και μπάρες δημητριακών. Στο αμφιθέατρο μπήκαμε κατά τις 17:30, φάγαμε σάντουιτς. Όταν πια ξεκίνησε το λάιβ ήμουν ήδη σχετικά κουρασμένος, χώρια που στο pitch, προς μεγάλη μου απογοήτευση, ο κόσμος ήταν υπερβολικά αραιός. Οι Γερμανοί διοργανωτές νόμιζαν πως μας αντάμειψαν για την υπομονή μας με άνεση κίνησης στο χώρο – εγώ πάλι ονειρευόμουν ιδρώτα, ελαφρύ στριμωξίδι, τρίψιμο σωμάτων με διαθέσιμους αγνώστους, τέτοια όμορφα πράγματα. Η φωνή του Bono είχε ήδη χαλάσει, η αφιέρωση του όμως στον προσφάτως αποθανόντα Joey Ramone μας ανατρίχιασε.
Overall, it was a beautiful day.
No comments:
Post a Comment